Procesy Tumskie – Proces przed sądem administracyjnym – glosa

svg%3E

Glosa do wyroku z dnia 21 marca 2024 r.

Procesy Tumskie – Proces przed sądem administracyjnym

Przedmiotem zawisłej przed sądem sprawy była kontrola prawidłowości działalności administracji publicznej w zakresie korzystania z kompetencji kasatoryjnej, o której mowa w art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 572 ze zm. – powoływanej dalej jako k.p.a.). Zadaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego była weryfikacja prawidłowości decyzji Wojewody Strachocińskiego z dnia 19 lutego 2024 r., w której organ uchylił  decyzję Starosty Śliński decyzją z dnia 2 stycznia 2024 r., w której orzeczono o: 1) wywłaszczeniu poprzez pozbawienie prawa własności nieruchomości gruntowej, opisanej jako działek nr 158/10 i 34/6, obręb Kozanowice o powierzchni 0,6592 ha, położonej w Kozanowicach, gm. Kozanowice; 2) przejściu prawa własności opisanej w pkt 1 nieruchomości na rzecz Gminy Kozanowice  z dniem, w którym decyzja stanie się ostateczna; 3) ustaleniu odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość w wysokości 3 220 000 zł (słownie: trzy miliony dwieście dwadzieścia tysięcy) oraz 4) zobowiązaniu Gminy Kozanowice do złożenia ustalonej kwoty do depozytu sądowego na okres 10 lat.

svg%3E

Ocena dopuszczalności złożonego środka zaskarżenia

Pierwszym problem, który pojawił się w toku rozpoznania skargi była konieczność dokonania przez sąd administracyjny oceny dopuszczalności złożonego środka zaskarżenia. Pismo inicjujące proces zostało bowiem błędnie określone mianem skargi. W zaistniałej sytuacji prawnej stronie przysługiwał jednak inny środek zaskarżenia, to jest sprzeciw, o którym mowa w art. 64a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 935 ze zm. – powoływanej dalej jako p.p.s.a.). Zgodnie z brzmieniem tej regulacji od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw. W tym zakresie postawę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy ocenić w pełni prawidłowo. Po pierwsze sąd prawidłowo nie ograniczył swojej oceny wyłącznie do nazwy pisma, lecz do jej treści. Stanowisko tego rodzaju już wielokrotnie było wyrażane w judykaturze, w tym choćby w kontekście realiów procedury przed organami administracyjnymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2018 r. (II FSK 1117/16, Legalis nr 1790561), w którym wskazano, że „Każde pismo, niezależnie od tego, jakie oznaczenie nada mu strona, powinno być rozpoznane zgodnie z intencją strony zawartą w treści pisma. Oznacza to, że bez względu na to, w jaki sposób strona postępowania administracyjnego zatytułuje pismo skierowane do organu, organ, który je rozpatruje ma obowiązek nadać mu właściwy bieg.

Zatem w sytuacji, w której złożone przez stronę pismo rodzi wątpliwości co do istoty żądania obowiązkiem organu podatkowego jest wskazanie stronie zaistniałych wątpliwości i wezwanie jej do sprecyzowania jaki jest rzeczywisty, zgodny z jej intencją, charakter pisma.”. Po drugie zaś, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie pominął w ramach kontroli formalnej właściwych dla sprzeciwu aspektów, to jest dokonał pozytywnej oceny w zakresie tego, czy wniesione pismo omyłkowo nazwane skargą, zostało wniesione w terminie przewidzianym dla sprzeciwu (art. 64c § 1 p.p.s.a.) oraz czy spełnia jego wymogi treściowe (art. 64b § 2 p.p.s.a.).

Ocena wydania decyzji kasatoryjnej z przekazaniem do ponownego rozpoznania

Drugi z problemów, z którym musiał sobie poradzić Wojewódzki Sąd Administracyjny miał zaś z punktu widzenia art. 64e p.p.s.a. wymiar zasadniczy dla wszczętego postepowania. Konieczne było dokonanie oceny prawidłowości zastosowania art. 138 § 2 k.p.a., to jest wydania decyzji kasatoryjnej z przekazaniem do ponownego rozpoznania. Wnioski wyciągnięte przez sąd także i w tym zakresie należy ocenić pozytywnie. Trafnie Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał rozeznania prawidłowości decyzji organu II instancji z punkt widzenia jego kompletnej kompetencji orzeczniczej oraz hipotetycznej możliwości skorzystania z kompetencji z art. 136 k.p.a., zgodnie z którym to przepisem organ odwoławczy może przeprowadzić uzupełniające postepowanie wyjaśniające lub też za zgodą strony postępowanie wyjaśniające w niezbędnym zakresie. Dlatego też organ II instancji winien był bardziej kompleksowo w uzasadnieniu swojej decyzji uzasadnić konieczność wydania decyzji z art. 138 § 2 k.p.a. Samo odwołanie do naruszenia art. 10 k.p.a. jest w tej kwestii bez wątpienia niewystarczające.

Powyższe wydaje się potwierdzać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 13 maja 2022 r. (II SA/Ke 161/22, Legalis nr 2700683), zgodnie z którym „Jeśli organ odwoławczy decyduje się na wydanie decyzji z art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, to w jej uzasadnieniu winien wykazać, że zaistniały przesłanki powyższego, tj. wskazać na naruszenie konkretnych przepisów postępowania przez organ pierwszoinstancyjny, podać precyzyjnie, co winno podlegać wyjaśnieniu w ponownym postępowaniu oraz wyjaśnić, dlaczego nie mógł samodzielnie uzupełnić koniecznego zakresu postępowania.”. Tym samym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego uchylający decyzji organu odwoławczego stanowił swoistą konieczność, potwierdzająca regułę merytorycznego a nie kasatoryjnego rozstrzygania spraw przez organy II instancji oraz brak możliwość pomijania przez te organy najważniejszego z aspektów zasady przekonywania (art. 11 k.p.a.), to jest kompleksowego uzasadniania wydawanych rozstrzygnięć.

 

Zobacz:

Więcej o projekcie – Procesy Tumskie

 


 

Projekt jest realizowany w ramach programu „Społeczna odpowiedzialność nauki II” ustanowionego przez Ministra Edukacji i Nauki.

svg%3E